menu

Op de rand van de ravijn

Vandaag staat een busrit van 7 uur op het programma, richting Kathmandu. De rit loopt langs de Trisuli-rivier en de weg loopt vaak door heuvelachtig terrein waarbij we verschillende keren de rivier moeten oversteken, verborgen valleien bezoeken en kleine dorpjes aandoen.

Nadat we reeds met vertraging vertrokken waren, we hier en daar stopten om nog een paar passagiers op te pikken, kenden we de eerste panne. Het stuurwiel werkte niet zoals het hoorde en na een eerste ruwe herstelling konden we verder. Het landschap werd steeds ruiger, we gingen steeds hoger en het gedrag van de chauffeur werd steeds roekelozer.

Ik had mij op de eerste rij gezet om zoveel mogelijk van het landschap te kunnen zien, maar hoe langer we reden hoe meer ik, uit schrik, de chauffeur volgde. Hij stak iedereen voorbij en ging in de bochten vaak heel ver over zijn kant. En zo geschiedde. In een bocht hebben we een vrachtwagen geraakt en zijn we net niet het ravijn ingestort. De bus bleef langs de kant liggen en buiten wat scherven in het gezicht en wat bloedspatjes op kleren en armen was ik ongedeerd.

Er was lichte paniek op de bus en nadat iedereen rustiger was geworden bleek de grootste schreeuwer Steven te zijn. Bij inspectie bleek zijn elleboog erg toegetakeld. Hij hing op het ogenblik van het ongeval met zijn arm uit het raam en de vrachtwagen moet hem hebben geraakt. Zijn elleboog lag volledig open en zijn beide beenderen waren zichtbaar. Het bloed gutste eruit. Met wat propere verbanden hebben we een eerste drukverband aangelegd en hebben dan de eerste de beste snelle wagen tegengehouden die ons naar Kathmandu wou brengen. Het was nog meer dan 2 uur rijden naar Kathmandu zodat we toch wel even met de schrik zaten. Ik heb dan op geregelde tijdstippen zijn arm afgeklemd zodat het bloeden toch even kon minderen. Hoewel Steven bij aankomst in Kathmandu toch een grote hoeveelheid bloed had verloren, is hij nooit buiten bewustzijn gegaan. In het grootste ziekenhuis van Nepal hebben de dokters hem onmiddellijk geopereerd.

De groep was intussen ook in Kathmandu aangekomen. Nadat ieder zijn verhaal had gedaan, ben ik alleen de Thamelwijk ingetrokken om alles te laten bezinken en mijn gedacht terug te zetten op een bezoek aan Kathmandu.

Geef een reactie

We zijn blij dat je ervoor hebt gekozen om een ​​reactie achter te laten. Houd er rekening mee dat opmerkingen worden gemodereerd volgens ons Privacy verklaring.

Ervaring

Blijf op de hoogte van onze avonturen