Toen ik die ochtend de tent opentrok, kon ik vaststellen dat het terug prachtig weer ging worden. Het was ook nodig want Marc wou vandaag een kleine marmotte rijden: Col du Glandon – Croix de Fer – St Jean de Maurienne – St Michelle de Maurienne – Col du Telegraph – Valloire – Col du Galibier – Lautaret – Bourg d'Oisans.

Geen spek voor mijn bek en ook Eddy zag zo'n fameuze rit niet echt zitten. We spraken af aan te zetten en we gingen wel zien. Voor mij was het vooral van belang boven te komen op de Col de Croix de Fer. Ik was er 4 jaar geleden in de gutsende regen niet in geslaagd en had er ook nu niet echt goede hoop op. De benen waren vermoeid, het zitvlak deed pijn en na zo 3 zware dagen was ik toe aan rust.

Tijdens de rit ernaartoe gaat alles goed en na in het begin van de klim te hebben moeten lossen, kom ik nadien zelfs even weer bij Marc en Eddy terug. Het vuur ging echter terug zeer vlug uit zodat ik hen – bij de plaats waar de col zich door een aardverschuiving op de andere berg verder zet – nog heb nageroepen dat ze met mij geen rekening meer moesten houden.

Ik heb opnieuw de top niet gehaald, zodat dit bergje toch vragen bij mij oproept. Hij is 30 km lang met een gemiddeld stijgingspercentage van 5,1%. De steilste stukken zijn tot 11% en vooral tussen Le Verney en Le Rivier is hij het steilst. In het afdalen heb ik die zaken eens op een rijtje gezet en besloten toch nog ooit eens terug te komen om hem 'fris' te beklimmen.

Ik heb er mij bij de tent niet veel meer van aangetrokken en heb mij onder een stralende zon aan het zwembad gelegd. Het is uiteindelijk een vakantie en ook dit moet kunnen. Ondertussen zat Eddy te ploeteren langs de achterkant van Col de la Croix de Fer en was Marc begonnen aan de waanzinnige rondrit die hij had uitgestippeld.