Ondanks dat ik Marc en Eddy in La Grave  moest laten gaan, zijn ze de volledige Lautaret nooit echt uit mijn zicht geweest. Ik was bovenop de Lautaret een paar honderd meter achter en had misschien, mits wat harder doorbijten, wel in hun kielzog naar boven meegekunnen. Nu ja, vijgen na Pasen, en uiteindelijk moest de Galibier nog beklommen worden waardoor ik toch zeker minuten ging verliezen.

Bovenop de Lautaret heb ik wat gedronken en nadien heb ik de klim naar de top van de Galibier aangevat. Al vlug bleek dat het meeste jus in mijn benen op was en dat de klim een aaneenschakeling ging worden van het vinden van mijn zoveelste tweede adem, volharding en de wil om boven te geraken.

Hoewel zo’n klim immens veel van je lichaam vraagt, ben ik er toch op de één of andere manier in geslaagd om te genieten van de landschappen rondom mij, van de fauna en flora langs de weg, van de stilte en de ongereptheid.

Na veel zwoegen ben ik 15 minuten na Marc en Eddy boven geraakt. Gelukkig voor mij stond er daar een vuilniscontainer, want ik had nog net genoeg over om mij er tegen te laten vallen, zo uitgeput was ik. Vermits het daarboven relatief koud was, veel wind  en Marc en Eddy half bevroren waren, zijn we zeer vlug afgedaald.

In de afdaling ben ik terug goed gerecupereerd, zodat de lange afdaling terug naar Bourg d’ Oisans nog een ferm koersje heeft opgeleverd. De laatste kilometers had ik wat voorsprong gekregen en ondanks mijn leeg gevoel wou ik dat niet zomaar terug afgeven. Het heeft Marc en Eddy best wat moeite gekost om mij in te halen. Maar zoals bij iedere rit werd de volgorde van aankomst gerespecteerd; Marc op één, Eddy op twee en ik op drie.

,

De Col du Galibier, een rit met zeer veel vraagtekens voor mij, want naast de lange afstand was dit ook de hoogste col van onze reis. Het weer was prachtig, de start ging geleidelijk bergop en we hebben een lang stuk samen kunnen rijden. Het enige wat ik onthouden heb is dat Marc mij meermaals waarschuwde klein te rijden, ook als het niet te stijl was. De sluwe vos laat meestal niet in zijn kaarten kijken, maar waarschijnlijk had hij door dat ik het anders niet zou halen en de koninginnenrit wel eens een zware lijdensweg voor mij zou worden.