Er waren twee tenten, de één wat groter dan de andere, waardoor ik samen met Eddy in de grootste tent sliep. Daardoor was er geen enkel koersgeheim tussen ons twee, maar wat de beste onder ons, Marc, allemaal in zijn tentje ‘geprepareerd’ heeft, hebben we nooit geweten.

Bij aankomst hebben we zo vlug mogelijk onze tent rechtgezet, zodat we een eerste aanval konden uitvoeren op de 21 bochten die Alpe d’Huez telt. Het weer was prachtig en dat gaf mij bij de start een goed gevoel. Later zou blijken dat het ook het enige goede gevoel is dat ik gekend heb tijdens mijn klim.

Van bij de start reeds was duidelijk dat de beklimming geen groepsritje ging worden, maar een individuele rit waarbij  karakter, uithouding en prestige mij naar boven zouden moeten helpen. Beschrijven hoe ik bocht na bocht omhoog ben geraakt, is onmogelijk. Ik ben 10 keer gestorven, heb 15 keer mijn tweede adem gevonden en heb 100 keer gehoopt dat het de laatste bocht zou zijn.

Uiteindelijk ben ik na een voetje aan de grond gezet te hebben in bocht zeven en vergezeld van Marc (die reeds boven was geweest en aan de afdaling begonnen was, maar teruggedraaid was aan bocht 3 toen hij mij zag) boven gekomen. Het bizarre was dat Marc even dacht dat ik voor Eddy was omdat die ook nog niet boven was. Achteraf is gebleken dat Eddy bij de splitsing aan bocht 3 de verkeerde kant is uitgereden. Het zou het enige moment in de reis worden waar ik ‘virtueel’ tweede ben geworden.

We hadden tijdens de autorit en in de weken ervoor ellenlange gesprekken gehad over hoe het voelde om zo’n col omhoog te rijden, met wat we het konden vergelijken, hoe je het kon uitleggen, maar eigenlijk kan ik het na deze klim nog steeds niet. Gewoon doen en dan ervaar je het wel.

,

De camping “A La Rencontre du Soleil” in Bourg d’Oisans werd onze uitvalsbasis. Gelegen vlakbij de tijdsopname, aan de voet van Alpe d’Huez. Symbolischer kon niet .