Het weer viel wel mee zodat grootse plannen werden bovengehaald. De bedoeling was om de Cormet de Roselend te beklimmen, af te dalen en daarna de Col de Joly te beklimmen. Deze laatste dan terug af te dalen en via de Col de Pre terug uit te komen op de Cormet de Roselend en zo terug te keren naar Bourg Saint Maurice.

Ik was er dat jaar niet beter op gaan klimmen zodat ik vriendelijk bedankte en voorstelde dat ik reeds alleen de terugweg zou aanvatten vanaf de afdaling van de Cormet de Roselend.

De Cormet de Roselend start nagenoeg bij de camping, zodat de kilometerteller direct klimkilometers kan aanduiden. Tijdens de klim gaat het afwisselend steil, met soms kronkelende wegen en met grof asfalt. Halverwege passeer je een meer met in de buurt ervan een gezellig terras dat ik onthoud voor op de terugweg.

Boven gekomen heb ik de afdaling ingezet samen met Marc en Eddy, richting Beaufort. Iedere kilometer die je afdaalt, moet je nadien ook weer omhoog klimmen en het is wel beangstigend 20 km af te dalen in een klein half uur, wetende dat je een paar uur nodig hebt om ze terug omhoog te klimmen. Nu ja, op dat moment nog geen man over boord en in het dal werd er overlegd over het verdere verloop van de rit.

Marc en Eddy bleven erbij de rit uit te breiden met de Col de Joly, waardoor ik maar besliste terug te keren via de Col de Pre en de Cormet de Roselend, om zo terug af te dalen naar Bourg Saint Maurice. Tijdens het beklimmen van de Col de Prez heb ik hen nog een tijdje zien rijden en toen al wist ik dat ze gingen afzien bij het terugkeren.

De Col de Pre is moordend zwaar. Hij staat in weinig boekjes beschreven maar hij is steil, biedt zelden recuperatie en is eindeloos lang door zijn zwaarte. Ik ben hem omhoog gereden aan 5 km per uur en ik heb massa's vocht verloren. Ik heb zelden zo afgezien. Moest deze klim geprogrammeerd worden in de ronde, hij kon als scheidsrechter dienen. Hier kun je werkelijk je medestanders op minuten rijden.

Op de top heb je een prachtig meer en dat maakt heel veel goed. Je blijft zelfs even langs het meer rijden totdat je terug op het parcours bent van de Cormet de Roselend. Later zou ik vernemen dat er hier nog hun peer hebben afgezien. Na een half rondje rond het meer heb ik mij een plaatsje gezocht op het terrasje van een pensionnetje met uitzicht op het meer. Ik ben er in gesprek geraakt met een koppel dat met de motor de streek aan het verkennen was en aldus verstreek de tijd razendsnel. Na wat babbelen, genieten van de stilte, de schoonheid, de ongereptheid en na lang filosoferen ben ik afgedaald.

Toen menige tijd later Marc alleen aankwam en ik vernam dat Eddy aan zijn jaarlijkse inzinking toe was, vreesde ik het ergste. Ik had zelf enorm afgezien bij de beklimming van de Col de Pre en wist dus wat iemand lijden kan. Mijn vrees bleek terecht toen Eddy ook aankwam. Hij zag het allemaal niet meer zitten, was uitgeput, moe, geforceerd en ging stoppen met fietsen.