Toen we de klim nog maar juist hadden aangevat, viel de regen al met bakken uit de lucht en was de goesting er bij mij een beetje af. Ik raakte ook al vlug alleen en toen er ook nog eens een groepje  fietsende Italianen voor mijn neus in de mobilhome stapte, was ik mijn courage volledig kwijt. Ik heb het nog een paar honderd meter geprobeerd, maar heb dan toch de fiets gekeerd richting dal. Verkleumd van de kou, doornat en eigenlijk geen zin om te fietsen op dat moment, ben ik in de gietende regen terug naar de camping gegaan.

Terug in het dal was er een aangenaam zonnetje en was ik al vlug opgewarmd. Ik heb mij dan maar wat te zonnen gelegd en eventjes spijt getoond dat ik niet heb doorgezet. Ik wist dat ik alles gegeven had en dat ik de top nooit zou bereikt hebben in zulke omstandigheden.

Dat mijn recuperatievermogen niet hetzelfde is als dat van Armstrong of Pantani merkte ik al vlug toen we aanzetten richting Glandon en Croix de Fer. Overal deed het pijn, in de armen, de benen en vooral aan het zitvlak. Hoe dichter we bij de start van de beklimming kwamen, hoe donkerder de hemel werd en hoe dieper de moed ons in de schoenen zakte om er iets goeds van te maken.