menu
Tot nu toe was Azië onze grote liefde. Eind augustus, begin september namen we de beslissing om een nieuw continent aan te doen, Amerika. Er gaan de wildste geruchten over Amerika en zijn inwoners. Nu we terug zijn, kijken we heel positief terug op onze reis. Dit is één van onze beste reizen ooit geweest.
We bezoeken eerst de steden LA en San Francisco en trekken daarna de natuurparken in. We kamperen o.a. in Yosemite en krijgen daar bezoek van onvoorziene “gasten”. Na Death Valley rijst Las Vegas als een fata morgana op uit de woestijn van Nevada. We zijn reeds vroeg uit de veren om twee tickets te bemachtigen voor een begeleid bezoek aan Mesa Verde en waarom Bryce ons hart gestolen heeft, dat lees je allemaal in ons reisverhaal. We genieten er van de American way of life, die er niet altijd één is van schieten en vechten. Het is er een ware sport om er je bord leeg te eten en de country muziek wordt de hele reis onze trouwe metgezel.
Los Angeles
Ons eerste hoofdstuk van onze Amerika-reis start in LA, California. De vlucht gaat met AA en de service valt alvast tegen. We zijn beter gewoon, doch het voornaamste blijft echter de veiligheid en na meer dan 14 u vliegen, landen we veilig en wel. Wanneer we buiten komen uit de luchthaven worden we deze keer niet overstelpt met behulpzame taxichauffeurs en tuktuks. De eerste dame die we aanspreken is wel meteen spontaan bereid om voor ons het busje te verwittigen van ons hotel dat we gereserveerd hebben. Het hotel ligt vlakbij en ook de autoverhuurmaatschappij is op wandelafstand. Dat is alvast vlot gegaan. Gezien het hier al vrij laat op de avond is, eindigt onze eerste dag al bij een fastfoodrestaurant. Dat belooft.
De volgende dag gaan we de wagen ophalen en rijden we direct door voor onze eerste trip; een bezoek aan de Universal Studio’s. Het is eigenlijk een pretpark met attracties in het teken van beroemde films. In de attractie gebaseerd op de film de Mummy, vliegen we met de rollercoaster doorheen beangstigende spookbeelden. In Jurassic Park verdwijnen we met onze boot in de muil van een dino en we leren er ook hoe we de hele zooi in de fik kunnen zetten. Interessant is ook de studiotour. De verfrissende neveldouche langs het hele wachttraject is bij die Californische temperaturen een luxe. Vanuit een treintje zien we oa. filmsets uit Back to the future, Jaws. We zien dat de huizen van een dorp eigenlijk alleen bestaan uit voorgevels en zien hoe een set in 10 seconden tijd overstroomd raakt. De dag is zo voorbij en nadat we alweer ten prooi gevallen zijn aan fastfood, verlaten we laat het park.
Nu is het tijd om het LA van de “sterren” te gaan verkennen. We starten onze rondrit door “de stad der Engelen” aan Fisherman’s Wharf. Veel is er hier echter niet te zien en we gaan dus al vlug op weg naar Venice Beach. Dit strand wordt ook wel Muscle Beach genoemd, doch veel spierballen zijn er niet te zien. Een enkeling die traint en Bart kon er eigenlijk wel mee concurreren. We wandelen verder de route af en ook de babes op rolschaatsen en de baywatchdames aan het strand zijn zeldzaam. Zijn we hier op het verkeerde tijdstip of is het allemaal wat opgeblazen?
We laten the beach achter ons en vervolgen onze route naar de “homes” van de “stars”. Veel is er echter niet te zien, want de megavilla’s zijn omgeven door hoge hekken, muren en bomen. Niet echt de moeite dus. Op dan maar naar Sunset Boulevard, Rodeo Drive, Beverly Hills, Bel Air en Santa Monica. We proberen ook nog naar het Hollywood Sign te rijden, maar dit is veel verder dan je denkt. We vervolgen onze reis dan maar naar Hollywood Boulevard, waar we o.a. de Walk of Fame zien en het Chinese Theatre. Wanneer we ’s avonds in het hotel de balans opmaken van onze dag, valt Los Angeles een beetje tegen. Veel naam, maar vaak stelt het niet veel voor. De Universal Studio’s vonden we wel heel leuk.
De volgende dag verlaten we LA via de mooie kustweg nr. 1 richting San Francisco. De rust overvalt ons en we genieten van het kilometers lange zicht op de Grote Oceaan. We doen af en toe een stop en rijden probleemloos in de vooravond de stad San Francisco binnen.
San Francisco
We komen uit vlakbij Fisherman’s Wharf en in één van de zijstraten checken we in in een motel. Niet direct goedkoop, maar de ligging is super. Van hieruit kunnen we San Francisco te voet gaan verkennen. Wandelen in San Francisco is soms wel pittig. De hellingen zijn er supersteil en van op deze hellingen heb je een prachtig zicht op San Francisco Bay en de Grote Oceaan.
De volgende dag nemen we de lijnbus naar de Golden Gate Bridge. De chauffeur wil duidelijk een praatje slaan met zijn reizigers. Niemand die uit de toon valt en iedereen heeft zijn verhaal klaar. Het spectaculaire en wereldberoemde bouwwerk biedt adembenemende uitzichten. Door de smog zien we wel het geheel niet. Van de drukke Golden Gate Bridge verplaatsen we ons eveneens met de bus naar Market street, waar we kennis maken met de “cable-car”. Dit is een soort tram die door een kabel onder het wegdek wordt voortgetrokken. De bediening van de cable-car is fysiek erg zwaar. Om de cable-car te stoppen en tegen te houden op de steile hellingen moet de chauffeur manueel hard aan de handrem trekken. Het is een attractie op zich. Beneden aan de helling wordt de tram, terug met mankracht, gedraaid.
Wij stappen uit ter hoogte van Lombard Street, het bochtigste straatje ter wereld. Omdat deze helling te steil is voor wagens hebben ze er 8 bochten aangelegd. Auto’s kunnen alleen met 8 km/u bergaf rijden en voetgangers moeten de trap nemen. Verder is het straatje erg mooi aangelegd met vele kleurrijke bloemen. We vervolgen onze stadswandeling naar Alamo Square. In deze buurt kan je de typische gekleurde Victoriaanse huizen bewonderen. We beklimmen verder de vele hellingen en verkennen Chinatown en de Coit Tower. We kunnen ons nu levendig voorstellen hoe Sean Connery en Nicolas Cage hier door de straten moeten hebben gescheurd in de film The Rock.
Fisherman’s Wharf heeft wat weg van een Vlaamse kermis en we gaan er op zoek naar de aanlegsteiger Pier 39. We lopen langs de talloze eetstalletjes en snuiven de geur van de zee op. Hoewel, geur van de zee. We horen een oorverdovend gebrul en de stank is niet te harden. Ik geloof dat we de zeehonden gevonden hebben. Het zijn er wel honderden en allemaal vullen ze hun dag met spelen, luieren op de vlonders en zwemmen. Dit geplons en gespetter trekt vele toeristen.
Intussen is het tijd geworden om de oversteek te maken naar Alcatraz. In deze federale gevangenis hebben bekende boeven gezeten zoals Al Capone. Ontsnappen van het eiland was bijna onmogelijk. Rondom het eiland zijn sterke stromingen, dus zwemmend zou je het er nooit levend van afbrengen. Toch slaagden de broers Anglin erin zich een weg uit de cel te krassen. Hun verhaal leer je kennen via de rondleiding in de gevangenis. We zien de cellen waar de gevangenen hun dagen sleten. Buiten snijdt de wind ons de adem af.
Wanneer we ’s avonds onze benen bij een Ihop onder de tafel schuiven is een big coke en een T-bone steak de ideale hongerstiller. We sluiten onze citytrip in San Francisco af. Vanaf nu is het alleen nog natuur, woestijn, bossen en canyons.
Lake Tahoe
We verlaten de kust en rijden landinwaarts. We gaan naar Lake Tahoe, één van de mooiste meren van California. De bergen rond Lake Tahoe zijn beroemd om hun skioorden. Elke winter valt er rond Lake Tahoe zeker 3 meter sneeuw. Van november tot maart is het het belangrijkste wintersportgebied van de staat. Al rijdend verandert het landschap snel. De bomen worden groter en er staan steeds meer dennen tussen. De eerste bergen doemen op uit het niets, de weg is heerlijk rustig en we genieten van de omgeving. Het is intussen ook lekker warm geworden, zodat we beslissen om te kamperen.
We hadden ons kampeergerief meegenomen van thuis en er zijn in en om Lake Tahoe enkele prachtige campings. Zo ook waar wij staan met zicht op het meer. De kampeerplaatsen zijn er zeer ruim en rijkelijk uitgerust met een kampvuur, een BBQ, een picknicktafel en de “bear-locker”; een metalen kast waar je je eten moet instoppen. Beren zijn verzot op de zoete geuren van voedsel en toiletgerief. Je eet ook best je pizza niet op in je tent, want een beer midden in de nacht aan je tent horen ritselen, wil niemand meemaken.
Eénmaal ervan verzekerd dat alles veilig is weggeborgen, besluiten we nog een wandeling te doen. Er start een mooie wandeling aan de camping die langs het meer loopt. De omtrek van het meer is 80 mijl. Wij wandelen rond een baai van het meer, namelijk Emerald Bay. Enkele boten breken de vlakte. Na een fikse wandeling stillen we onze honger in een plaatselijke pizzeria en eten we voor de eerste keer sinds onze reis ons bord leeg. Hadden we een zodanig grote honger of was de portie iets kleiner dan dat we tot nu toe voorgeschoteld kregen? ’s Avonds aan ons tentje genieten we nog even van de sterrenhemel en van de geluiden in de natuur. Horen we daar een beer?
Yosemite National Park
Na gedroomd te hebben van beren en King Kong verlaten we Emerald Bay. We gaan vandaag vroeg op pad want we denken onze tijd hard nodig te hebben. Yosemite Park is een wildernis van bossen, bergweiden en steile granieten wanden. Hoge klippen, watervallen, gigantische bomen, woeste canyons, bergen en valleien staan ons vandaag te wachten.
De weg ernaar toe gaat behoorlijk op en neer en na enkele uren zien we de eerste sneeuw verschijnen. De weinige dorpjes die we tegenkomen bestaan uit een straat met enkele huizen. Het ene landschap volgt het andere op. We rijden langs mooie rotsen en meren en nemen regelmatig een stop om even van de omgeving te genieten. We gaan de Tioga-pas over en wat later rijden we de eerste kilometers door Yosemite. Aan weerskanten van de weg zijn grillige rotspartijen, gevormd door miljoenen jaren gletsjererosie, prachtige uitgestrekte bossen en weiden en helderblauwe meren. Onze route vandaag gaat tot in het Yosemite Valley gebied. De 39 mijl lange rit tussen Tuolumne Meadows en Crane Flat is erg mooi. Tenaya Lake wordt beschouwd als één van de mooiste meren in de Sierra. Af en toe houden we halt bij mooie viewpoints.
Aangekomen in Yosemite Valley gaan we op zoek naar een camping. Alles zit echter vol zodat we gaan informeren in het Visitor Center van het park. Daar komt juist een annulatie binnen, zodat we met veel geluk dik een half uur later geïnstalleerd zijn op één van de campings van het park. De camping is echter veel minder mooi dan in Lake Tahoe. De tenten staan veel dichter op mekaar, sanitair stelt weinig voor en er is veel lawaai. Lawaai dat niet alleen komt van de kampeerders, maar ook veroorzaakt wordt door onvoorziene gasten. Midden in de nacht krijgen we immers twee keer een ‘berenalarm’. Rangers roepen op tot kalmte, maar de meeste gasten beginnen op potten en pannen te slaan om de dieren te verjagen. Eigenlijk niet verwonderlijk dat er beren zo dicht komen bij de campings, want hoewel eten moet opgestapeld worden in de speciale boxen, is de geur van de BBQ tot laat in de avond sterk aanwezig in de bossen rondom.
De volgende morgen verlaten we vroeg de camping en stoppen we om El Capitan wat nader te gaan bekijken. Deze grootste vrijstaande rots ter wereld werkt als een magneet op bergbeklimmers. Het is echter vergeefs zoeken naar waaghalzen. Vervolgens belanden we bij de Yosemite Falls. De Yosemite Falls zijn de hoogste watervallen van Noord-Amerika. De Falls zijn op hun mooist in mei en juni, als de sneeuw smelt en de bedding vol water staat.
We vervolgen onze weg via Bridalveil Fall en de Tunnel View. Deze uitkijkpost in het westen van de vallei biedt een vaak gefotografeerd uitzicht op Yosemite. Het uitzicht is hier ongelofelijk mooi, met links El Capitan, rechts de Bridalveil Fall en in het midden Half Dome. Na een aantal foto’s genomen te hebben komen we oog in oog te staan met een groepje herten. De herten trekken er zich echter niets van aan en kuieren op hun dooie gemak voorbij.
We verlaten het park via de zuidelijke uitgang Wawona. Hier heb je een gedeelte waar ook sequoia bomen groeien, doch we slaan dit over vermits we immers naar het Sequoia nationaal park gaan.
Sequoia National Park
Na een relatief korte rit staan we tussen de sequoia bomen in Sequoia National Park. Net voor je het park binnen rijdt kan je ook naar Kings Canyon gaan, doch dit slaan we over. We focussen ons op de honderden reuzen en voelen ons heel klein worden.
De sequoia’s staan verspreid door het hele bos, dus tussen andere soorten bomen. De sequoia’s vallen niet alleen op door hun dikte en grootte, maar ook hebben ze een beetje een rode schors. De bekendste boom van het park is de General Sherman’s Tree, het grootste levende organisme ter wereld. Er zijn er echter nog vele andere en deze zijn niet omheind waardoor je ze eens kan aanraken of je even kan wegsteken in één van hun wortels. Er is ook een omgevallen sequoia waar een tunnel is in gemaakt. Daar rijden we met de auto doorheen.
Vervolgens rijden we nog even tot Crescent Meadows, één van de mooiste bloemenweiden van het park. Dit is één van de plaatsen waar je kans hebt een beer te zien. We blijven er een tijdje gluren door de struikgewassen, doch beren zien we niet. We beklimmen er de Moro Rock en hebben een adembenemend uitzicht van 360° over het bos, de bergen en de valleien. We verlaten het park en net als we zeggen dat al dat berengedoe wat overroepen is, moeten we remmen… voor een beer. Hij loopt de weg over en is even snel weer weg als hij tevoorschijn kwam.
We verlaten Sequoia en gaan via de highway 198 naar Bakersfield, waar we gaan overnachten. Hoewel we nog niet in Las Vegas zijn, hebben we hier ons eerste geluk te pakken. Bij het inchecken in de Best Western zit iedereen naarstig te bladeren in kortingsboekjes. Niemand echter die het juiste kortingsbonnetje heeft, behalve wij. Onze kamer wordt hierdoor de helft goedkoper en voor de rest van de reis hebben we het wel door. Eerst enkele kortingsboekjes doorpluizen alvorens een hotel te kiezen.
Death Valley
Deze morgen hebben we onze piepschuimen koelbox tot de nok gevuld met water, drankjes en ijsblokjes en tanken we de auto vol. Vandaag wordt het immers een spannende dag, want we gaan een afstand van ongeveer 700 km overbruggen, dwars door Death Valley. Death Valley is een gebied van uitersten, een verzonken trog in de aardkost waar zich het laagste punt van het westelijk halfrond bevindt. Het dal wordt aan beide zijden begrensd door ruige bergketens. Hoewel het er altijd zeer onherbergzaam is, is Death Valley ook een gebied van subtiele kleuren en canyons, van brandende zoutvlakten en prachtige rotsformaties. En van hitte! Leuk zijn dan ook de namen van de plaatsjes die in Death Valley liggen; Stovepipe Wells, Furnace Creek, Badwater en Salt Creek.
Death valley National Park kent de hoogste gemiddelde temperaturen ter wereld. Eigenlijk mogen we helemaal niet door Death Valley rijden van het verhuurbedrijf, in verband met grote kans op pech met de auto door oververhitting van de motor. Toch wagen we het erop, want we willen Death Valley wel zien en beleven. Eenmaal Bakersfield verlaten, wordt het steeds rustiger en rustiger. We rijden en rijden en we komen geen auto meer tegen. De weg is kaarsrecht en we kijken kilometers ver. Het landschap wordt steeds kaler en de begroeiing maakt plaats voor zand en keien. Rijdend in een auto met airco merken we nog niet zo veel van de buitentemperatuur, maar de meter geeft al meer dan 30° aan. Nergens een boom of plekje schaduw te vinden.
Wanneer we bij een bergketen komen, nadert ons doel. We volgen al slingerend de weg naar boven. Eenmaal boven kijken we uit over een enorme droge, kale vlakte. Dat moet dus vast Death Valley zijn! We dalen weer en even verder zien we een bord waarop staat dat de airco uitgezet moet worden in verband met oververhitting van de auto. We volgen de instructie op en al snel loopt de temperatuur op naar abnormale waarden.
Onze eerste stop is Mosaic Point. De warmte overvalt ons. We doen er een kleine wandeling in de canyon maar in deze temperatuur is dat geen sinecure. We zoeken het beetje schaduw op dat de rotswanden bieden. Van daar gaat het naar een groepje zandduinen nabij Stovepipe Wells. Maar ook hier moeten we op onze stappen terugkeren. We gingen er een graatwandeling doen, maar het water loopt ons al af voor we de duinen bereiken. Verder gaan we nog naar Badwater Point, waar we een temperatuur meten van 47°. We zetten de ramen van de auto open tijdens het rijden in de hoop dat de tocht wat afkoeling zal brengen, maar we voelen een hete haardroger in het gezicht. Andere bestemmingen die we doen zijn de uitkijkpunten Dante’s View, vanwaar je een weids uitzicht hebt over de vallei, Artist’s Drive en Zabriskie Point, waar je grillig gevormde, kleurrijke rotsen in het woestijnlandschap kan zien. Vandaag waren we naar ons gevoel eens weg van de wereld. Het afzien was de moeite waard.
Eenmaal Death Valley verlaten, rijden we naar onze eindbestemming voor vandaag. Het is echter nog een hele poos door de woestijn rijden en het is al donker wanneer daar ineens een grote stad opduikt uit het niets. Las Vegas! ‘The City That Never Sleeps.’ Las Vegas rijst als een fata morgana op uit de mooie zuidelijke woestijn van Nevada en is één grote aanlokkelijke sprookjeswereld.
Las Vegas
Na een bezoek aan Death Valley bereiken we ’s avonds de lichtstad die dag en nacht leeft en waar neons een kunstvorm op zich zijn. Voor een bezoek aan deze crazy stad moet je niet gek zijn, maar het helpt wel. De hotels zijn er om het grootst, geïnspireerd door verschillende thema’s zoals Venetië, Luxor, Parijs, New York,… Je vindt er onder andere een replica van het Vrijheidsbeeld en de Eiffeltoren. In de entertainment stad Las Vegas zet je best even je verstand op nul. In deze onrealistische wereld kan je genieten van de waanzinnige architectuur, de vele hotelaccommodaties en attracties waarmee ze je lokken naar de vele casino’s, de shows, glitter en glamour, maar ook van de warme zon en een cocktail aan het verfrissende zwembad.
We verblijven 2 nachten in het Luxor hotel. Het hotel is in de vorm van een piramide met daarvoor een sfinx. Op het gelijkvloers is een casino en de liften in de piramide gaan schuin. De strip is Las Vegas boulevard en alle grote hotels en casino’s liggen er. Alvorens we op verkenning gaan, brengen we eerst enkele uren door aan het zwembad. Daarna wandelen we de boulevard af en gaan hier en daar eens een hotel en casino van binnen bekijken. Alle redenen zijn goed om klanten te lokken en naast shows bieden ze ook rijkelijk gevulde buffetten aan tegen een schappelijke prijs. Reden genoeg dus om ons te laten gaan. Na een vol buikje gaan we dan ons geluk beproeven en nadat we eerst wat leergeld betaald hebben, rinkelt onze automaat om de haverklap. Bij het minste gewin volgt er een oorverdovend geluid door het casino en dat is zo bij iedereen. We winnen wat, we verliezen wat en op het eind van de avond ben je je dollars kwijt.
Alvorens terug mee te gaan in de sfeer van Las Vegas bezoeken we vandaag de Hooverdam en Lake Mead. Voor het bestaan van de dam richtte de Colorado rivier heel wat schade en overstromingen aan. Met de bouw van de dam is Lake Mead ontstaan en werd de Colorado onder controle gehouden. Deze levert via turbines elektriciteit aan Las Vegas en omliggende staten. We hadden ons ingeschreven voor een rondleiding en dat was toch een unieke ervaring. Zo konden we beneden de dam komen en hoorden we de Colorado door de buizen kolken. Ook de geschiedenis die bij de bouw hoort, klinkt heel indrukwekkend.
We sluiten de dag af met een kort bezoek aan Valley of Fire, een kleiner natuurpark aan de rand van Las Vegas en Lake Mead, maar er was zo veel wind dat het opwaaiende zand ons letterlijk terug naar Las Vegas blaast. ’s Avonds verkennen we de lichtstad opnieuw en doen we nog een gokje alvorens de Grand Canyon in te trekken.
Grand Canyon
We verlaten via de Hooverdam Nevada en gaan naar Arizona. Boven de Grand Canyon dreigen onweersbuien. De temperatuur is danig gezakt en er staat een stevige wind. Om de Grand Canyon te bekijken, moet je gebruik maken van een shuttlebus die je naar een aantal uitkijkpunten brengt.
Deze uitkijkpunten geven je een zeer goed overzicht van de Canyon, doch je bekijkt alles nogal van op een afstand. Nadat we de uitkijkpunten hebben bezocht, beslissen we een klein stukje te wandelen op de Bright Angel Trail om zo toch wat dichter bij de Canyon te komen. De Bright Angel Trail is de naam van de wandeling die naar de bodem van de canyon leidt. Afdalen tot op de bodem zit er echter niet in vanwege de afstand en de moeilijkheidsgraad. Je moet ook beschikken over een vergunning en die moet je geruime tijd op voorhand aanvragen.
Vervolgens doen we nog een tweede stuk van de Canyon, de Kaibab Trail Route die eindigt in Yaki Point. Ook hier hebben we hetzelfde gevoel. Allemaal wel mooi, maar er ontbreekt iets. De Grand Canyon geeft ons niet echt een super gevoel omdat hij niet zo toegankelijk is. Bij zonsondergang nemen we afscheid van de canyon. We rijden die avond nog naar Flagstaff en checken in in een motel langs de route 66. Pas ’s nachts zullen we doorhebben dat een wekker in deze stad niet nodig is.
Sunset Crater National Park, de Wupatki Ruines en Meteoor Crater
Flagstaff is heel gezellig, maar slechts goed voor enkele nachten. Het stadje ligt geheel uitgestrekt langs een spoorweg waarlangs heel veel vrachtverkeer is. De trein op zich is geen probleem, maar telkens een dergelijke trein door de stad gaat, maakt hij een hels geluid met zijn stoomfluit. Flagstaff wordt onze uitvalsbasis voor een bezoek aan Sunset Crater National Park, de Wupatki Ruines en Meteoor Crater.
Het Sunset Crater National Park bevat verschillende vulkanische gebergten, die nu niet meer actief zijn. Het landschap is nog steeds getekend door de lavasuitstoot. De bergen zien er zwart van het verkoolde lavasteen. Je kunt tot bij deze opgedroogde lavastroom gaan ter hoogte van Bonito Lava Flow. In onze folder lezen we dat er veel ratelslangen leven in dit gebied.
Wanneer je het park verder door rijdt, kom je automatisch uit op een volgende bezienswaardigheid, de Wupatki Ruines. Jaren terug leefden hier de Anasazi, de voorouders van de huidige Indianen. Ze bouwden enkele nederzettingen zoals Wupatki, dat bestaat uit meerdere verdiepingen en meer dan honderd kamers. Aan de hand van een informatiebrochure worden een 20-tal weetjes verduidelijkt.
Na deze kleine site bezocht te hebben, vervolgen we onze route op de highway. Het omgevende landschap wordt alsmaar vlakker en kaler. We naderen Meteoor Crater. Het is een grote dorre krater met in de wijde omgeving een vlak land met enkel woestijn, rotsen en af en toe een graspartij. Het is één van de weinige erkende meteoorinslagen die officieel bekend zijn en ze zijn er daar dan ook trots op. Er is een museum aan gewijd en de krater kan onder toezicht bezocht worden.
Zion
Onze volgende rit is een overgangsetappe naar Cedar City, een goede uitvalsbasis voor het bezoeken van parken als Zion en Bryce. De route op weg naar Cedar City is prachtig. Amerika lijkt ons wel één groot natuurpark. Ook al leg je er grote afstanden af, de omgeving fascineert je telkens opnieuw. Onze weg leidt eerst door het Navajo reservaat. We nemen een eerste grote stop aan de Navajo Bridge, een belangrijke brug over de Colorado. We zijn nog maar net terug op weg of opnieuw nodigt een bord ons uit om te stoppen, nl. Cliff Dwellers. Hier staan een aantal vreemde, door erosie grillig gevormde rotsen. We vervolgen onze weg via een lange scenic drive. Af en toe kan je van adembenemende vergezichten genieten en hier en daar krijg je informatieborden te zien waar zelfs gewag wordt gemaakt van de aanwezigheid van condors. Bij de Vermillion Cliffs doen we even de moeite om de horizon af te speuren maar het lijkt ons utopisch ze te zien.
Ondanks onze stops schieten we zeer goed op en aangezien we nog voor de middag in de buurt van Zion komen, besluiten we het al vandaag te gaan bezoeken. Zion moet je verplicht bezoeken met een shuttlebus. Gezien er intussen alweer onweer dreigt, beslissen we om eerst de bus te nemen tot het einde van het park. Hier hadden we graag een wandeling in de canyon gedaan, doch het regenweer is spelbreker. Wandelaars komen ons tegemoet, het water tot aan de knieën. Bij regen is er risico op plotse vloedstromen die alles met zich meesleuren . We zakken dan maar terug af en laten ons afzetten bij enkele andere stops op de route. Eén van die stops is Weeping Rock, een overhangende rotspartij. Een paar kleine wandelingen later eindigen we terug aan de wagen. Zion is een heel mooi park, doch de weergoden zijn ons niet gezind. We verlaten het park via de Zion Canyon Drive. De meest opvallende rots die we hier tegenkomen is de Tafelberg, Checkerboard Mesa.
In Cedar City ervaren we voor het eerst problemen met het vinden van een hotel. Heel Cedar City zit volgeboekt en waar we ook aankloppen, er is geen bed meer vrij. Het is een verlengd weekend en dat is voor de Amerikanen genoeg om een ware volksverhuizing te starten. Iedereen is blijkbaar op reis. Uiteindelijk vinden we toch nog een hotel in St. George, een 50-tal kilometer verderop.
Bryce
We zetten de wagen op cruise control en rijden heel gezapig naar onze volgende bestemming: Bryce. Op weg naar Bryce rijden we eerst door de Red Canyon. Rond de middag bereiken we Bryce Canyon. We zijn eerst nog even gestopt bij Ruby’s Inn, een heel populair Best Western Hotel aan de ingang van het park met extra faciliteiten wanneer er een rodeowedstrijd is. Dit hadden we graag eens willen meemaken, doch ze konden ons alleen maar melden dat het seizoen juist afgelopen is.
We starten ons bezoek aan het park met de scenic drive volledig af te rijden en te stoppen aan de diverse uitkijkpunten. Ter hoogte van het Bryce Amphitheater besluiten we dan om een wandeling te maken. We vertrekken in Sunset Point en wandelen langsheen de Novajoa Loop het amfitheater in, vervolgens wandelen we de Queens Gardeb Trail en komen we uiteindelijk uit in Sunrise Point. Het is een heel mooie wandeling en het geeft een echt intens gevoel. We zien de prachtige hoodoos van heel dichtbij en lopen zigzaggend door dit natuurwonder.
Na ons bezoek rijden we naar Richfield, een klein dorpje langsheen de snelweg. We overnachten er in een Best Western en gaan eten in een typische saloon. Bier en steaks zijn er met hopen, alleen spijtig dat de cowboys en klapdeuren ontbreken. We hebben twee nachten voorzien in Richfield. Na onze saloonervaring merken we dat we onze universele stekker hebben achtergelaten in het vorige hotel. De receptionist kan ons hier niet bij helpen, maar raadt ons aan naar de Walmart te gaan. Om 22 uur ’s avonds lopen we voor het eerst deze supermarktketen binnen. De keuze is er gigantisch zoals trouwens in vele Amerikaanse supermarkten. Nog lang voor sluitingstijd, nl. middernacht, hebben we onze stekker gevonden.
Capitol Reef
Nog voor we aan wandelen toe zijn in Capitol Reef, bezichtigen we enkele uitkijkpunten: Panorama Point en de korte Goosenecks Trail met uitzicht op Sulphur Creek Canyon. Onderweg zien we een rotspartij met de naam Castle. We rijden de scenic drive ervoor een stukje af en vermits het al middag is, eten we eerst onze picknick op. Tussen de oranje bergen is er een groene ruimte met bomen waar je in de schaduw kan picknicken. We rijden vervolgens de verharde weg af en komen nog eens een speciale rotsformatie tegen, Egyptian Temple. Nadien splitst de weg zich in twee onverharde wegen. Rechts is uitsluitend haalbaar met een terreinwagen. De linkerweg echter is te doen en die nemen we dan ook. We rijden tussen immense rotspartijen door en op het einde van deze weg start onze eerste echte wandeling: Capitol George Trail.
We lopen eerst door een uitgedroogde rivierbedding omringd door torenhoge rotsen. De weg gaat enkele honderden meters door en de wanden komen steeds dichter op ons af. De pioniers, Mormonen, die deze streek verkenden, moesten hun wagen hier achterlaten omdat het pad te smal werd. Alvorens hun tocht verder te zetten, kerfden ze hun naam en jaartal in de rots. Dit is het Pioneer Register Point. Let even op hoe hier het spel van wind en erosie hun werk al deden. De namen staan enkele tientallen jaren later al aardig in de hoogte. Blijkbaar is dit ravijn met de jaren al sterk geërodeerd. We vervolgen ons pad en klimmen omhoog naar ’the Tanks’. Dit zijn natuurlijke waterkuilen in de rots, waaraan het gebergte ‘Waterpocket Fold’ zijn naam te danken heeft.
Na deze wandeling keren we terug en gaan we een nieuwe trail doen, een eind terug op de scenic drive; de Hickman Bridge Trail. Alvorens te starten met onze wandeling stoppen we eerst aan een rots waarop tekeningen staan van Fremont Indianen. Gelukkig is er een ranger in de buurt die ons de plaatsen aanwijst, want de tekeningen zijn ver van ons verwijderd. De Hickman Bridge is een natuurlijke stenen brug met een overspanning van ruim 40 meter. We lopen er onder door en komen via een korte lus terug op het pad. Hier hebben we ook een mooi uitzicht op de witte berg Capitol Dome.
We verlaten het park pas bij valavond. De avond sluiten we af met een etentje in het dorp Richfield en een plons in het zwembad van ons hotel.
Arches
Deze voormiddag zijn we verhuisd van Richfield naar Moab. Vanuit Moab gaan we Arches en Canyonlands bezoeken. Moab is ook de ideale plek voor sportieve activiteiten. Deze keer kiezen we een Motel 8 om te overnachten. We verblijven hier terug twee nachten.
Arches is een natuurpark met ontelbare bogen in zandsteen, die zijn ontstaan doordat er miljoenen jaren oerkrachten als water, ijs, wind en extreme temperaturen hebben op ingewerkt. In de winter valt er sneeuw en in de zomer wordt het er gemakkelijk 40°. We maken er 4 wandelingen waarmee we ons toch een goed beeld kunnen vormen van wat het park de bezoekers te bieden heeft.
De Balanced Rock Trail en Windows Trail zijn 2 korte wandelingen. De Landscape Trail brengt ons naar de grootste natuurlijke boog in Arches en de wereld. De Delicate Arches Trail is zwaarder, maar je wordt beloond met een prachtig uitzicht. Vooral deze wandeling kan ons bekoren. Je loopt weliswaar steeds in de gloeiende hitte over kale rotspartijen en op je weg naar boven kom je enkel je zweet, de rotsen en je eigen schaduw tegen. Toch is deze fikse wandeling de moeite. Nog maar zelden in ons leven hebben we zoiets meegemaakt. Op een bepaald moment moet je op een kleine richel echt het hoekje om en sta je oog in oog met een compleet ander landschap met in het midden de Delicate Arche. Prachtig gewoon en we blijven er dan ook even om te genieten van al het moois dat de natuur ons biedt.
De volgende dag verkennen we het achterland van Moab met de ATV. Met de quad beklimmen we probleemloos het rode rotslandschap van Moab. We sluiten af met een dolle rit door een droge rivierbedding en komen zo helemaal onder het rode zand te zitten. Na dit avontuur gaan we op weg naar Canyonlands.
Canyonlands
Na een rit van dik een uur vanuit Moab bereiken we het Island in the Sky District. Er zijn meerdere gebieden in Canyonlands die je kan bezoeken, doch dat vergt heel veel kilometers. Het Island in the Sky District is trouwens het beste om te bezoeken.
Het landschap is daar terug totaal anders. Het is alsof een reus zijn handafdruk in de aardkorst heeft geduwd. We wandelen de Mesa Arch Trail, de Crater View Trail en de Grand View Point Trail. Het zijn geen bijzonder lange wandelingen, maar telkens zal het je verbazen dat je op korte tijd omringd bent door de natuur en de steeds veranderende panorama’s. De Amerikanen houden de parken hier enerzijds heel naturel en anderzijds ook heel toegankelijk. Er zijn zware meerdaagse trektochten, maar ook verschillende kleine wandelingen van 2 à 4 kilometer die je de diverse uithoeken van het park van dichterbij laten zien.
Nadat we Canyonlands bezocht hebben, beslissen we nog naar Cortez te rijden, de uitvalsbasis voor een bezoek aan Mesa Verde. Met een countrydeun op de achtergrond wisselen we de staat Utah voor de staat Colorado. Aangezien rijden in Amerika veel ontspannender is dan bij ons, kan je vaak ’s avonds nog enkele extra kilometers rijden om zo dichter bij de volgende bezienswaardigheid te komen.
Mesa Verde
Terwijl we gisteravond onze T-Bone steak zaten te verorberen, hoorden we aan de andere tafel een Amerikaanse zeggen dat Mesa Verde tot de top vijftien behoort van de meest begeerde plekjes door National Geographic.
Reeds om 8u30 staan we aan het visitor center in Mesa Verde. We hebben geluk want we kunnen nog 2 tickets bemachtigen voor zowel Balcony House als Cliff Palace. Indien je er naast vangt, kan je het Cliff Palace wel mooi zien vanaf het viewpoint. Het Balcony house kan je echter niet zien van op de weg. Je kan het immers enkel bereiken via een houten ladder op een steile overhangende rots. Onze vrouwelijke ranger begeleidt ons bij dit bezoek. Ze kon je echt laten voelen hoe het vroeger was. Door haar kennis over de geschiedenis en de spiritualiteit hingen we aan haar lippen.
Het Sprucetree house bezoeken we zelfstandig. Deze site is voor 95% origineel. Daar zijn de kiva’s, cirkelvormige ondergrondse ruimtes, nog compleet met dak en al en kan je in één ervan afdalen. Op onze terugweg zien we enkele kleinere roofvogels door de canyon vliegen.
Monument Valley
Wanneer we aankomen in Monument Valley regent het pijpenstelen. De rotsen lijken hier nog roder dan in Bryce, of komt dit door de regen? Om Monument Valley te bezoeken moet je apart inkomgeld betalen. Gezien dit park beheerd wordt door Indianen is je National Parkpass hier niet geldig.
Dit woestijnlandschap, het silhouet van de eenzame rode rotsen, heeft als decor gediend bij veel films en commercials. We volgen de onverharde 18 miles valley drive doorheen de mesa’s, buttes en spires. Monument Valley is een Navajo Nation Tribial Park. Overal zie je dan ook Indianen hun diensten aanprijzen.
Onze auto overleeft de route en we verlaten het Park en rijden richting Noorden. Het zijn lange, eenzame wegen en vandaag willen we lang rijden om zo de etappe van morgen, die een overgangsrit is om in Denver te geraken zo veel mogelijk in te korten. Uiteindelijk stranden we in Blanding, een klein gehucht met slechts enkele hotelletjes.
Rocky Mountains
Onze overgangsetappe naar de Rocky Mountains geeft ons niet het gevoel dat we vandaag veel missen. Het regent namelijk de hele dag. Op de interstate 70 rijden we heel relaxed. Tussen de wagens is een zee van afstand, het verkeer stropt alleen een beetje op als die grote trucks elkaar voorbijsteken. Naarmate we Denver naderen wordt de streek bergachtiger. Groene bergen met bossen vol dennenbomen en hier en daar een berg met eeuwige sneeuw. De dorpen langsheen de weg doen denken aan skidorpen in Frankrijk en Oostenrijk. Het is gedaan met de eindeloos lange wegen in monotone vlakten, rotsen en woestijnen.
We logeren in Boulder, een dorpje vlak aan de voet van de Rocky Mountains. Het is een studentenstad vol leven. ’s Avonds gaan we naar de Pearl Street, de verkeersvrije winkelstraat van Boulder. Daar vind je vele restaurantjes, studenten en straatartiesten. We dineren er in de Cheesecake Factory en ook al zijn de porties er terug overweldigend groot, toch reserveren we nog wat plaats voor een desert; een chocoladetaart (Godiva Brownie Sundae) om duimen en vingers van af te likken.
Desondanks september de beste maand is voor een bezoek aan de Rocky Mountains, zitten wij er toch in de regen. Boven in de bergen sneeuwt het en de bergpas is gedeeltelijk gesloten. Het zicht is ook veel minder dan gehoopt. We hadden gepland om eerst de Trail Ridge Road af te rijden, maar ter hoogte van Rainbow Curve moeten we omkeren. We zitten nu op 3000 m hoogte en ondertussen hebben we al aardig wat fauna en flora gezien. De dieren lopen hier vrij rond in kuddes. Tussen de buien door doen we toch nog enkele kleine wandelingen. Zo wandelen we naar een meer en gaan een waterval bekijken. Toch is deze dag vooral een siteseeing rit vanuit de wagen.
De Rocky Mountains vallen letterlijk in het water of in de sneeuw. Het is een plaats om te onthouden en misschien een startpunt voor een volgende reis. Hier eindigt onze reis die ruim vier weken heeft geduurd. Met een bang hart vertrokken we voor het eerst naar Amerika. We dachten toen dat het bij deze ene reis zou blijven, maar zoals je kan lezen in onze volgende reisverhalen hadden we het mis.
Ook zot van Amerika? We hebben al meer gedaan daar!
Winkeltip: op zoek naar een reisgids over Zuidwesten van USA? Bekijk dan deze (online) gids eens:
